Multikulturalisme og skuldtyranni

Abstract

«The whole world hates us, and we deserve it: that is what most Europeans think, at least in Western Europe», hevdar den franske nyfilosofen Pascal Bruckner ([2006] 2010: 6). Skuldkjensla vert ein indre tyrann i europearen. Mellom dei offergruppene som står klare for å utnytte han, er meir eller mindre rabiate islamistar. I siste Nytt Norsk Tidsskrift presenterer Nils Rune Langeland (2012a) ein norsk variant av tankesettet om skuldtyranni. I følgje Langeland er Holocaust-senteret på Bygdøy «ein av mange institusjonar som arbeider med å byggje ein transnasjonal skuldsivilisasjon for å legitimere innvandringa til Vesten» (Langeland 2012b). Langelands analyse av Holocaust-senteret fell inn i ei større idéhistorisk argumentasjonsrekkje om korleis multikulturalistisk politisk filosofi saman med den historiske fortolkinga av Holocaust tar viljen og evna til å fremje etnisk-kulturell patriotisme frå dei vestlege elitane. Langeland føreset to årsakssamanhengar. Den første årsakssamanhengen har denne formelen: Minnekulturen om Holocaust pluss multi-kulturalistisk ideologi framhevar nasjonalstatens latente folkemordspotensial. Det har skapt ein skuldsivilisasjon (1). Den andre årsakssamanhengen er at skuldsivilisasjonen fører til at vestlege land som Noreg godtar meir innvandring frå fattige land, og at det vert suspekt å skulle fremje sitt eige lands særeigne kultur (2). Kor haldbar er denne historieskrivinga?